TUTHILAN KATMAN BOŞLUK UYUMU

Druvonel’in sarmal yığışımında incecik pelçik dalgalar birbirini yoklardı. Kimse onlara isim koymamıştı, koymak için de bir sebep duymamıştı çünkü bir şeyin adı olunca eksildiğine inanılırdı Tuthilan katman boşluklarının kenarında. Yılımsı kabarcık kümeleri hafifçe kayar, her kayışta kabuğa benzeyen bir çeper bırakırdı ama bu çeperlerin dokusu tam seçilmezdi. Bratalis adını kendi kendine duyumsamış bir varlık, katmanları boyunca akmayı öğrenmişti. O akış ne hız ne yavaşlık içerirdi, sadece kesik kesik ilerleyen bir yayılmaydı. Bir sabah, sabah denebilirse, tam karıncık çıkıntılarına değen pelçik dalgalardan biri Bratalis’in kıvrımlarını hafifçe esnetti. Ne sızı ne sevinç uyanmıştı, daha çok kararsız bir titreşim büyüdü. Bratalis, varlığının uzunluğunu ölçmek istemedi. Ölçmek ona anlamlı gelmiyordu çünkü anlam bulmakla boşluk arasında ince bir çekilme vardı. Çekilmek çoğu zaman yoklukla karışır, karıştıkça katmanların sınırını eritir, eriyince de başka bir şeye dönüşmek gerekirdi.

Pelçik dalga erimedi, Bratalis’in dokusuna yapışıp orada kalmadı da. Yalnızca her titreşimini başka bir yere aktarıp sonra geriye dönüyordu. Bu gelip gitmeler sırasında Bratalis, birden kabuksuz bir biçime açıldığını sandı. Sandığı şey belki hiç olmamıştı. Katman boşluklarının kenarından geçen sesçik halkaları duydu, ya da duyduğunu düşündü. Ses yoktu, görüntü de yoktu, sadece sanki kabarmayan bir izlenim varlığını hafifçe gerdi. Bu gerilimi tanımak istemedi. Tanımak bir sınır çizmek gibi olurdu. O sınır çizilince katmanlar büzüşür, büzüşünce de yayılma unutulurdu. Unutmak Bratalis’e daima eksik bir duygu gibi gelirdi. Eksikliği tamamlamak da istemezdi. O yüzden yalnızca kımıldamadan bekledi. Beklemek bazen katmanların içinde başka boşluklar açardı.

TUTHILAN’DA SÜRÜNGEN YANSI KIPILTISI

Katmanların ikinci dönüşümünde Druvonel’in sarmal yığışımına sert bir kıvrım indi. Kıvrımın dokusu pütürlüydü, pütürlerin her biri ayrı bir kayıtsızlık taşıyordu. Bratalis, dokunduğunda kendi sınırlarının biraz daha esnediğini duyumsadı. Duyumsamak bile tam bir eylem değildi; daha çok varlığı belirsiz bir yankıya bırakmak gibiydi. Yankının sesi yok, yönü yok, adı yoktu. Belki de en doğrusu buydu. Çünkü her tanım kabarıklığı daraltır, daraldıkça da biçim eksilirdi. Bratalis’in katmanları inceldi. İncelmek ona hafif bir rahatlık taşıdı, ya da rahatlığa benzeyen bir gevşeme. O an, pütürlü kıvrımın içinden sızan soluk renkli bir kıymık belirdi. Kıymığın varlığı duyulmazdı, yalnızca kabuğa benzemeyen bir kabuk bırakırdı geçerken.

Kıymık uzun süre kalmadı, kayboldu ya da başka bir katmanın içine sindi. Bratalis o kaybolmayı izlemedi. İzlemek çoğu zaman bir karar gerektirirdi. Karar vermekse ona katman daralması gibi gelirdi. O yüzden sadece durdu. Duruşun içinde sesçik halkalar yeniden doğdu. Bu sefer daha gevşek, daha aralıklı. Aralıklar Bratalis’in dokusunu hafifçe seyreltti. Seyrelmek boşlukla karışmaya benzerdi ama tam karışmazdı. Tam karışmamak da bir çeşit bekleyişti. Bekleyişin içinde kıymığın gölgesi kalmadı. Gölge yoksa eksilme de yoktu. Eksilme olmayınca Bratalis katmanlarını biraz daha açmayı denedi. Denemek kararsız bir yayılma başlattı. O yayılma kesilmedi, sürüklenerek sürdü.

KATMANLARDA SESÇİK SARKMASI

Bir başka dönüşte Druvonel’in pelçik dalgaları kabuk gibi katılaştı. Katılaşmak bir yavaşlama değildi. Daha çok yayılmanın kabukla örtülmesi gibi. Bratalis, kabuğun dokusunu seçemedi. Seçmek istemedi. Çünkü seçince bir şeyin yönü belirlenirdi. O yön belirdiğinde, boşluk eksilirdi. Eksilme çoğu zaman Bratalis’e bir incinme taşırdı ama şimdi incinmek yoktu. Yalnızca serin bir kabuksuzluk uzanıyordu katmanların altına. Kabuksuzluk dokunduğu yeri değiştirmiyordu. Ne kalınlaştırıyor ne inceltiyordu. Sadece duruyordu. Duran bir şeyin varlığı çoğu zaman gözle seçilmezdi ama Bratalis’in dokusuna değince başka bir kıvrım beliriyordu. Bu kıvrımın sesi yoktu.

Bir süre sonra, kabuk katılığı çatırdamadan eridi. Eriyen dokunun ortasında saydam bir yansı belirip kayboldu. Yansı Bratalis’in biçimine değmedi. Değmemek bazen dokunmaktan daha belirgin olurdu. Bratalis o belirginliği tutmak istemedi. Tutmak, biçimi sabitlemek demekti. Sabitlemek eksilme demekti. O yüzden hiçbir şey yapmadı. Sadece varlığını gevşek bir yayılmaya bıraktı. Yayılmanın yönü yoktu, kenarı da yoktu. Katmanlar birbirine değmedi, değmemek onları eksiltmedi. Eksilmeyen bir duraksama doğdu. Duraksamak sessiz bir akışın öncüsüydü belki de ama Bratalis bunu bilmedi. Bilmemek hafif bir serinlik taşıdı.

SAYDAM KIVRIM BOŞLUK ÇÖZÜLMESİ

Bir gece Druvonel’in sarmal yığışımı kendi içine katlandı. Katlanmak çoğu zaman bir kapanış sanılırdı ama bu başka bir katlanmaydı. Katmanların arası saydam bir boşlukla doldu. Boşluk dokunmazdı, sadece varlığını hissettirirdi. Bratalis o hissi kabuksuz bir seziş gibi duydu. Sezmek, biçim almak değildi. Daha çok varlığın sınırını yitirmeye benzeyen bir gevşemeydi. Katmanlar inceldi. İncelmek onları eksiltmedi. Eksilmeyince Bratalis’in içinde hafif bir kabarma doğdu. Kabarma, tanımsız bir yankı taşıdı. Yankının sesi yoktu. Yönü de yoktu. Sadece varlığı vardı. Varlık bazen rahatsız ederdi ama bu sefer etmedi.

Bratalis, kabarmanın içine bükülmeden karışmayı denedi. Karışmak bir karar değildi. Daha çok durmayı bırakmak gibiydi. Durmayı bırakınca katmanların sınırı kalmadı. Sınır kaybolunca boşluk genişledi. Genişleyen boşluk yeni bir yankıyı çağırmadı. Çağrısız bir sessizlik yayıldı. Sessizlik kabuk gibi değildi. Sürüklenen bir serinliğe benziyordu ama tam o da değildi. Bratalis, kabuksuz boşlukta kendini tanımak istemedi. Tanımak biçimi sabitlemek olurdu. Sabitlenmek incinmeyle karışırdı. O yüzden sadece kaldı. Kalmak bir bitiş değildi. Daha çok yönsüz bir bekleyişti. Bekleyiş kesilmedi. Katmanlar seyrek bir dokuda süzüldü.